Aktualności

W niedzielę o godz. 11:00 pożegnamy Siostrę Zosię Bonczyńską, która przez rok posługiwała w naszej zakrystii, a teraz uda się na specjalny czas odosobnienia i modlitwy przed podjęciem ślubów wieczystych. Bardzo dziękujemy Jej nie tylko za talenty artystyczne oraz dbałość o piękno i czystość prezbiterium. Dziękujemy Jej także za to, że przez rok we współpracy z księdzem Piotrem opiekowała się Dziewczęcą Służbą Maryjną - Bóg zapłać i modlimy się o wytrwałość na dalszych szlakach życia zakonnego, gdziekolwiek Bóg Siostrę pośle. Pragniemy w imieniu całej wspólnoty skierować do Siostry Zosi, szczere słowa:

Droga Siostro Zosiu!

Gdy spoglądamy dziś na drogę, którą wiodły Twoje stopy po korytarzach naszego kościoła w Chorzelowie, przypominają nam się słowa abpa Józefa Życińskiego, że „każde serce, które pozwala się ogarnąć Miłości, otwiera horyzonty większe niż korona drzew, ku którym wzbija się ptak”. Ty, Siostro, przez ten jeden rok w zakrystii – a w istocie w centrum duchowego ekosystemu naszej parafii – rozpostarłaś takie horyzonty nad nami wszystkimi.

Twoja matczyna opieka nad Dziewczęcą Służbą Maryjną była lekcją czułości połączonej z wymaganiem. Uczyłaś młode serca, że wzniosłe ideały nie muszą unosić się w chmurach oderwania, ale mogą zakorzenić się w prozie codzienności – z dokładnością do ostatniej kokardki na kapturkach ministrantów i równiutko złożonej komży i alby. W Twoich gestach odkrywaliśmy miłość, która nie boi się techniki: potrafiłaś z tą samą delikatnością umyć lichtarz, co naprawić popsute sprzęty.

Bo jesteś – pozwól, że powtórzymy głośno – prawdziwą złotą rączką: znawczynią elektroniki, która, niczym św. Franciszek rozmawiał z ptakami, potrafi „rozmawiać” z przewodami i tranzystorami, przywracając im ład i harmonię. A gdy w zakrystii unosił się zapach od pistoletu do gorącego kleju, my słyszeliśmy cichutki chorał pochwały dla Stwórcy, który dał człowiekowi rozum i pasję twórczą.

Łącząc Ewangelię z „nową kulturą” – podziwialiśmy Twoją kreatywność i nowoczesność: to, jak potrafiłaś rozrysować w chmurze projekt dekoracji bożonarodzeniowej, a zaraz potem tłumaczyłaś dziewczętom aerodynamikę skrzydeł Boeinga 737, bo przecież serce Siostry bije rytmem turbin samolotowych. Pokazałaś nam, że kontemplacja może iść w parze z lotniczą pasją, a kiedy człowiek wypatruje nieba za smugą kondensacyjną, łatwiej mu zobaczyć Tego, który „rozpiął niebo jak namiot”.

Dziękujemy Ci za pracowitość, która nigdy nie była zwykłym „odhaczeniem zadań”, lecz modlitwą czynu – przeżywaną na kolanach serca. Za kompetencje, które zdobyłaś w zaledwie rok, jakbyś uprawiała duchowy „program przyspieszonego rozwoju”, w którym łaska współpracuje z inteligencją. Za Twoją otwartość, w której każdy z nas – od najmłodszych ministrantów po najstarsze parafianki – czuł się wysłuchany, zaakceptowany, ważny.

W niedzielę, 13  lipca, o godz. 11.00 staniemy razem przy ołtarzu, aby wypowiedzieć jedyne możliwe słowo: dziękujemy. Dziękujemy za artystyczne ucho dla detalu, za czystość prezbiterium, która odbijała świetlistość liturgii, i za wszystkie te drobne, nienotowane w kronikach chwile, gdy Twoje „tak dla Boga” podtrzymywało puls naszej wspólnoty.

Przed Tobą kolejne pasmo gór ducha: szczególny czas odosobnienia i modlitwy przed ślubami wieczystymi. Zapewniamy Cię, że będziemy towarzyszyć Ci codziennym różańcem, abyś – już nie sama, lecz w mocy Ducha – mogła wznieść się jeszcze wyżej, ku przestrzeniom, gdzie „nadzieja nie zna granic”.

Siostro Zosiu, niech Bóg, który jest Miłością, prowadzi Cię dalej. A gdy w ciszy zakonnego klauzurowania usłyszysz odległy ryk silników odrzutowca, przypomnij sobie naszą parafię i uśmiechnij się: bo gdzieś tam, pod chmurami, modlimy się za Ciebie, abyś – jak skrzydlaty anioł od św. Bernarda z Clairvaux – leciała od kontemplacji ku działaniu i znowu powracała, zawsze w rytmie „Soli Deo Gloria”.

Szczęść Boże na wszystkich szlakach, które Opatrzność wytyczy Twoim krokom!

W imieniu całej wspólnoty parafii w Chorzelowie
† ks. Proboszcz, Ks. Piotr, Ks. Arkadiusz i Wdzięczni Parafianie

xpt